Parafia pw. NMP Królowej Apostołów w Ełku powstaje i rozwija się w Kościele diecezjalnym jako jego komórka. Powstaje ona jakby z organizmu diecezjalnego i dlatego stanowi jego część. Diecezja stanowi fundament, na którym rozwija się aktywność duszpasterska parafii. Dlatego parafia powinna być otwarta na wszystkie inicjatywy diecezjalne i poprzez diecezje na Kościół powszechny. Jedność parafii, która pozostaje w ścisłej łączności z diecezją, polega na związku z całym Kościołem i jego widzialną Głową. Świętość parafii wyraża się w obecności osób żyjących w łasce uświęcającej i zaangażowaniu w szerzenie dobra. Urzeczywistnianie Kościoła w parafii, podobnie jak w diecezji, dokonuje się przez realizację trzech podstawowych funkcji Chrystusa i ościoła. Uobecnienie zbawczego dzieła Chrystusa poprzez te funkcje sprawia, że parafia staje się wspólnotą wiary, kultu i miłości braterskiej.
Parafia p.w. NMP Królowej Apostołów w Ełku została wydzielona z terenu parafii p.w. Najświętszego. Serca Pana Jezusa w Ełku. Kanonicznie erygowana 1 lipca 1991 roku przez Ks. Bpa Edmunda Piszcza, Biskupa Warmińskiego. Proboszczem tej parafii został ks. Jerzy Owsianka. Liczy ona około 6200 zameldowanych mieszkańców, w tym około 5000 katolików. Dla porównania, Ełk – od 1992 roku – stolica diecezji liczy około 56 000 ludzi. Zgodnie z dekretem granice parafii to ulice Sikorskiego i Kajki oraz tory kolejowe biegnące do Olsztyna. Na początku liturgia była sprawowana przy ołtarzu polowym, ustawionym pod krzyżem, który został poświęcony w niedzielę 7 lipca 1991 roku. Dnia 30 września tego samego roku parafia dostała pozwolenie od Urzędu Miasta na budowę kaplicy. Od razu przystąpiono do prac. Na Boże Narodzenie kaplica była gotowa. W dniu 26 grudnia, w uroczystość św. Szczepan została poświęcona przez bpa Józefa Wysockiego.

Parafianie szybko zaangażowali się w powstanie nowej świątyni, tak w sensie materialnym jak i duchowym. Pozytywnie odpowiadali na prośbę księdza proboszcza. Od początku przy budowie kaplicy codziennie pracowało kilkadziesiąt osób, szczególnie przy pracach wykończeniowych np. ławki, konfesjonały i inne elementy drewniane wykonali miejscowi stolarze. Większość prac nie wymagających zbyt wielkiej fachowości, została wykonana przez parafian w czynie społecznym. Z biegiem lat, grupa rodzin zaangażowanych w proces powstawania parafii, wzrosła do około 700 na 1800 wszystkich rodzin. Również bardzo duże zaangażowanie było w zbiórkę pieniędzy na budowę kaplicy, w 90% budowa została sfinansowana z pieniędzy pochodzących z darowizn parafian. Zbieranie ofiar przez parafian, miało miejsce tylko przy budowie części katechetycznej w późniejszym czasie. Zbiórka ta była szczególnie z inicjatywy Parafialnego Oddziału Akcji Katolickiej, ale zaangażowali się w to wszystkie wspólnoty zbierając co miesiąc datki na listę imienną. Poza zaangażowaniem fizycznym i materialnym coraz więcej ludzi uczestniczyła w różnych formach modlitwy, w nabożeństwach i w Eucharystii w intencji nowo powstającej parafii. Na początku na placu budowy, a następnie pod zadaszeniem przyszłej świątyni. Te spotkania modlitewne wpłynęły na zaangażowanie w wspólnotach, które szybko powstawały i rozwijały się w parafii, gdyż zamysłem księdza proboszcza było, aby parafia była wspólnotą wspólnot.

Zmiany, które następowały z roku na rok miały wpływ na coraz większe angażowanie się wiernych w życie parafialne. Dokonało się bardzo wiele wydarzeń, które zostały zauważone i duszpasterstwo oparte na dialogu, współodpowiedzialności i służbie nabrało cech wspólnotowych i ukształtowało wspólnotową świadomość, wynikającą z zaangażowania ks. Proboszcza jako pełniącego funkcję dobrego gospodarza, sprawującego posługę dla dobra wszystkich oraz troszczącego się w uświęcanie się ludzi.  

Opracował: Cezary Mikiewicz